Προσκεκλημένοι κι απροσκάλεστοι.
Από τον Μιχάλη Μιχελή 
Απ’ όλα εκείνα τα υπέρ (που συνήθως λέγονται), για να υποστηριχτεί η αθρόα σημερινή μεταναστευτική διακίνηση στην χώρα μας, είναι, ότι ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας, το ανακάτεμα και η ώσμωση των πολιτισμών, ήταν ένα διηνεκές δεδομένο. Άρα δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, αυτό που παρατηρούμε. Δηλαδή πρέπει με άλλα λόγια, να δεχθούμε το γεγονός των εκατομμύρια μεταναστών, ως ιστορική νομοτέλεια και πρέπει να το υποστηρίξουμε.
Πράγματι στο ιστορικό παρελθόν, τεράστιες μάζες πληθυσμών μετακινήθηκαν και βρέθηκαν σε περιοχές άγνωστες γι’ αυτούς. Εγκαταστάθηκαν εκεί, πολλαπλασιάστηκαν, δημιούργησαν οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις με γειτονικές φυλές κι έφτιαξαν ένα καινούργιο κράμα της πολιτιστικής ταυτότητας, ολάκερων περιοχών.
Όμως τότε υπήρχε ελεύθερος χώρος. Μεγάλες περιοχές, με λίγους ή καθόλου ντόπιους. Η στρατιωτική ικανότητα των επηλύδων, ήταν η ουσιαστική η αφοπλιτιστική τους ορμή, να κατακτήσουν με τη βία, να επιβάλλουν το δικό τους status, σ’ όποιον τους αντιστάθηκε.
Έτσι λ.χ. κυριάρχησαν οι Δωριείς εις βάρος των Πελασγών και των υπολοίπων γηγενών, που κατοικούσαν τότε, στον λεγόμενο ελληνικό χώρο. Τα ίδια έκαναν αργότερα οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι και οι Αρβανίτες, στο Βυζάντιο.
Παρόμοια έπραξαν στους νεότερους αιώνες, οι πρώτοι άποικοι στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ, Νότια Αφρική, Αργεντινή κλπ.
Η μαζική μετανάστευση ως κοινωνικό φαινόμενο (στα νεότερα χρόνια), προέκυψε ως προϊόν της ελευθερίας των αγορών, που αναδύθηκε δυναμικά στη βιομηχανική εποχή. Η μετανάστευση ως πρόκληση (μετακίνησης πληθυσμών), αναδείχθηκε από το κίνητρο των επενδυτών. Δελέαζαν δηλαδή, για μια καλύτερη ζωή, όλη εκείνη τη φτωχολογιά (που πρόσφερε τα χέρια της), για να κτιστεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Για να υλοποιηθεί η πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη, σε περιοχές που υποσχέθηκαν ότι θα δημιουργήσουν τη νέα Εδέμ. Η Αμερική π.χ. ήταν το όραμα, ότι θα φτιάξει μια νέα
